Η Martina Navrátilová δεν είναι μόνο ένας θρύλος του τένις, αλλά πάνω από όλα ένας άνθρωπος που κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια στη ζωή για να βγει πιο δυνατή από αυτά. Είτε ήταν μετανάστευση, καρκίνος ή αυτοκτονία του μπαμπά της.
Θεωρείται η καλύτερη τενίστρια όλων των εποχών. Martina Navrátilová, ένα όνομα γνωστό σε όλο τον κόσμο. Ο δρόμος προς την κορυφή του αθλήματος ήταν το πιο εύκολο στάδιο της ζωής της.
Η αυτοκτονία του πατέρα
Γεννήθηκε στην Πράγα το 1956 ως Martina Šubertová. Κατάγεται από το Řevnice. Οι γονείς της χώρισαν όταν εκείνη ήταν τριών και ο πατέρας της αυτοκτόνησε έξι χρόνια αργότερα. «Δεν ήξερα ότι ο πατέρας μου αυτοκτόνησε. Ήμουν εννέα χρονών τότε και πώς μπορείς να πεις σε ένα εννιάχρονο κορίτσι ότι ο πατέρας της αυτοκτόνησε», εκμυστηρεύτηκε η Ναβρατίλοβα στο πρόγραμμα του 13ου Επιμελητηρίου. Η μαμά ξαναπαντρεύτηκε. Παντρεύτηκε τον προπονητή τένις Navrátil, μετά τον οποίο ανέλαβε η θετή της κόρη, και ο οποίος βρισκόταν στη γέννηση της αστρικής καριέρας της. Δεν έμαθε τι πραγματικά συνέβη μέχρι τα είκοσι τρία της χρόνια.
Όχι ότι η κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία ήταν με οποιονδήποτε τρόπο ευγνώμων στον Miroslav Navrátil εκείνη την εποχή για την ανάδειξη ενός κορυφαίου τενίστα στο γήπεδο του τένις. Αντίθετα, στο σοσιαλιστικό κατεστημένο δεν άρεσε να βλέπει τη Μαρτίνα να πηγαίνει σε τουρνουά σε καπιταλιστικές χώρες και η ηγεσία του κόμματος άρχισε να της δίνει προβλήματα.
Μόνος στις ΗΠΑ
Ήταν ξεκάθαρο ότι αν ήθελε να πετύχει, έπρεπε να φύγει. Και ήταν ο Miroslav Navrátil που βοήθησε την κόρη του να φύγει. «Ήμουν πάντα επαναστάτης. Δεν μπορούσα να ακούσω, να κάνω πράγματα λόγω της παραγγελίας, χωρίς να καταλάβω γιατί έπρεπε να το κάνω… Ήθελα να τρέχω γύρω από το Řevnice και να παίξω τένις, όχι να κάθομαι και να ακούω φτέρες», θυμάται η Μαρτίνα.
Το 1975 οι «φτέρες» σημάδεψαν το ταξίδι της στο US Open στην Αμερική. Και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τελικά έφτασε στις ΗΠΑ, αλλά έχει ήδη μείνει εκεί. «Και τότε, αν ποτέ σε καλέσουμε και σε πείσουμε να επιστρέψεις, μην μας πιστέψεις και μην το κάνεις», ήταν ένα από τα τελευταία λόγια του πατέρα Ναβρατίλ πριν μεταναστεύσει, ο οποίος την προειδοποίησε ότι οι κομμουνιστές είχαν τις δικές τους τακτικές και ότι τα καταγεγραμμένα παρακάλια της οικογένειας ήταν ένα από αυτά. Μέχρι σήμερα, η Μαρτίνα μετανιώνει για τα χρόνια που δεν μπόρεσε να περάσει με τα αγαπημένα της πρόσωπα, την ίδια στιγμή που τελικά της άνοιξε η πόρτα του κόσμου. Όμως οι αρχές δεν ήταν εύκολες.
Στην ονειρική Αμερική κανείς δεν την περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Οι Αμερικάνοι δεν τη συμπάθησαν, τη βρήκαν πολύ σκληρή, μη θηλυκή και εξωγήινη και την κατηγόρησαν ότι πήρε κιλά. Όσο ήταν κορίτσι από μια κομμουνιστική χώρα, έγραφαν ωραία πράγματα για αυτήν, πώς έγινε Αμερικανίδα, έγραφαν για την «χοντρή». Κάτι που είναι αρκετά παράδοξο από τη σημερινή σκοπιά, όταν μας ήρθε όλη η υπερορθότητα από τις ΗΠΑ και κάθε επιπλέον κιλό γιορτάζεται αυτή τη στιγμή.
«Είχα ένα δύσκολο παιχνίδι, αλλά δεν ήμουν σκληρός ως άνθρωπος… Για μένα, η κριτική των ΜΜΕ ήταν απόδειξη ότι οι δημοσιογράφοι αξιολογούσαν μόνο το πώς φαίνομαι και όχι αυτό που πραγματικά είμαι. Λυπόμουν.”
Ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός και καρκίνος
Εκτός από την εμφάνισή της, η Μαρτίνα αντιμετώπισε μια ακόμη επιπλοκή, και αυτή ήταν ο ομοφυλοφιλικός της προσανατολισμός. Η κοινωνική ατμόσφαιρα σίγουρα δεν ήταν τόσο φιλική προς τις μειονότητες όπως είναι σήμερα. Και πώς έμαθε για τον εαυτό της; «Βασικά, το ήξερα πάντα…Πάντα με έλκυαν οι γυναίκες, όπως εξηγεί, δεν αφορούσε μόνο τη σωματική ελκυστικότητα. «Με ελκύουν κυρίως οι γυναίκες ψυχολογικά και συναισθηματικά πολύ πιο δύσκολο από το να το παραδεχτώ στον κόσμο, αλλά ήταν να το πω στην οικογένειά μου».
Εν τω μεταξύ, στην Τσεχοσλοβακία, η οικογένεια πάλεψε με τις συνέπειες της μετανάστευσης της Μαρτίνας και ήταν αφόρητη. Στο τέλος, οι γονείς και η ετεροθαλής αδερφή της Τζάνα πήγαν στην Αμερική και η παπική οικογένεια χάρηκε να ξεφορτωθεί την προβληματική οικογένεια, οπότε δεν τους εμπόδισαν καν. Και εκεί έμαθαν επίσης ότι η Μαρτίνα μένει με μια γυναίκα.
Το 2010, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, ο οποίος επέστρεψε 13 χρόνια αργότερα, μαζί με καρκίνο του λάρυγγα. Όπως όλα τα εμπόδια στη ζωή, κατάφερε να το ξεπεράσει και αυτό. Υποβλήθηκε σε θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της ακτινοβολίας, και με ανακούφιση ανακοίνωσε ότι θεραπεύτηκε.
Πηγή: Wikipedia, Έκδοση του 13ου Επιμελητηρίου, Τσεχική Τηλεόραση, Πράγα 2008
