Podcast: Εάν δεν αλλάξουμε την εκπαίδευση, το 40 τοις εκατό των ανθρώπων δεν θα μπορούν να εργαστούν με πλήρες ωράριο

Δεν έχουν αλλάξει πολλά στα τσέχικα σχολεία από την εποχή της Μαρίας Θηρεσίας. Το καθήκον του δασκάλου είναι πρωτίστως να μεταδίδει γνώσεις στα παιδιά. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι ο σημερινός κόσμος απαιτεί μάλλον ήπιες δεξιότητες από τα άτομα που εισέρχονται στην αγορά εργασίας: επικοινωνία, αυτορρύθμιση, υγιής διαχείριση του άγχους, ενσυναίσθηση, ανεξαρτησία, υπευθυνότητα, αυτοστοχασμό και παρόμοια. Ωστόσο, ο αυξανόμενος αριθμός παιδιών με ψυχολογικές δυσκολίες δείχνει ότι αυτές οι ιδιότητες και ικανότητες λείπουν από τις νεότερες γενιές. Είναι χαλασμένα;

«Σύμφωνα με τις έρευνες, το 20 τοις εκατό των παιδιών είχαν τουλάχιστον μία δυνητικά τραυματική εμπειρία – έχουν αντιμετωπίσει βία (σωματική και ψυχολογική), αντιμετώπισαν τη διάλυση μιας οικογένειας, έχουν βιώσει την πανδημία του Covid», υπολογίζει η Lenka Felcmanová τους λόγους για τους οποίους η σημερινή τα παιδιά παρουσιάζουν τόσα προβλήματα στον ψυχισμό του πεδίου. Για παράδειγμα, οι επικριτές της σημερινής νεολαίας τείνουν να υποτιμούν και να ευτελίζουν την πανδημία. Άλλωστε, χρειάστηκαν δύο χρόνια και έχουν περάσει τρία χρόνια τώρα! «Μια πανδημία είναι ένα συλλογικό τραύμα που ενεργοποιεί το σύστημα απόκρισης στο στρες. Το αποτέλεσμα δεν είναι μια ενίσχυση της ψυχολογικής αντίστασης, αλλά μάλλον μια ευαισθητοποίηση – ακόμη και μια μικρή δόση άγχους είναι αρκετή για μια έντονη αντίδραση», εξηγεί ο Felcmanová.

Παρεμπιπτόντως, στον κόσμο των ενηλίκων, το πρόβλημα έχει εκδηλωθεί με την αύξηση της επιθετικότητας στους δρόμους ή της ενδοοικογενειακής βίας. Ένας σημαντικός παράγοντας άγχους ήταν ο φόβος για το άγνωστο, η αδυναμία προγραμματισμού, οι σημαντικοί περιορισμοί στην προσωπική ελευθερία και η παρέμβαση στην καθημερινή ζωή, και σε πολλές οικογένειες, η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και οι τεταμένες σχέσεις που δοκιμάστηκαν από την εντατική παραμονή στο σπίτι. Και όλα αυτά τα αντιλήφθηκαν και τα παιδιά, χωρίς να έχουν ήδη αναπτύξει τις δικές τους στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης και τον αερισμό του άγχους. «Επιπλέον, όταν είσαι 40, τα δύο χρόνια δεν είναι πολλά, αλλά όταν είσαι 12, είναι ένα κρίσιμο κομμάτι της ζωής σου», θυμίζει ο πρόεδρος του SOFA.

Το δεύτερο υποτιμημένο έναυσμα ψυχολογικών δυσκολιών σε παιδιά και εφήβους είναι η πλημμύρα αρνητικών ειδήσεων από τον γύρω κόσμο. Ενώ οι άνθρωποι έπαιρναν πληροφορίες από έντυπες εφημερίδες, όπου σίγουρα δεν έφταναν τα πάντα, χάρη στην τεχνολογία έχουμε εκδηλώσεις από όλο τον κόσμο που σερβίρονται κάτω από τη μύτη μας κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά. «Για εμάς η κατάσταση στον κόσμο δεν ήταν πολύ καλύτερη, ίσως και χειρότερη. Τι γνωρίζαμε όμως για τον Ψυχρό Πόλεμο; Την ίδια στιγμή, τα παιδιά στο νηπιαγωγείο γνωρίζουν ήδη για τον πόλεμο στην Ουκρανία σήμερα», επισημαίνει ο Felcmanová. Ο βομβαρδισμός πληροφοριών πολλαπλασιάζει επίσης τους αλγόριθμους των κοινωνικών δικτύων, οι οποίοι, με βάση αυτά που έψαξε ή απλώς διάβασε ο χρήστης τους, θέτουν αμέσως άλλα παρόμοια θέματα. Εκτός από πολιτικά ζητήματα, περιβαλλοντικά προβλήματα, συγκρίσεις με συνομηλίκους και διαδικτυακό εκφοβισμό, τα παιδιά μπορούν επίσης να λάβουν εύκολα και γρήγορα πληροφορίες για τον αυτοτραυματισμό, για παράδειγμα.

Μπορεί να φαίνεται σαν μια ανόητη ιδέα, αλλά τώρα γνωρίζουμε ότι ο σωματικός πόνος ανακουφίζει από τον ψυχικό πόνο. Είναι ένας ανθυγιεινός τρόπος χειρισμού του στρες. Ακριβώς όπως ένα «τσιγάρο», αλκοόλ ή άλλες εθιστικές ουσίες. Και τεχνολογία. Πού είναι καλύτερο να απενεργοποιήσετε παρά στον κόσμο των υπολογιστών και των μηχανών; «Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος με την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και των chatbots, τα παιδιά να αρχίσουν να δημιουργούν σχέσεις μαζί τους, γιατί θα τα ταΐζουν, θα συμπεριφέρονται όπως θέλουν. Αλλά σίγουρα δεν θα είναι υποστηρικτικές σχέσεις, οι οποίες, όπως έχει αποδείξει ο Covid, έχουν την ικανότητα να διευκολύνουν τον χειρισμό δύσκολων καταστάσεων», προειδοποιεί ο ειδικός, προσθέτοντας ότι τα άτομα που είναι μοναχικά ή σε δυσλειτουργικές σχέσεις πέρασαν χειρότερα. πανδημία.

Πρέπει να το φροντίζει η οικογένεια και όχι το σχολείο; «Τα παιδιά περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στο σχολείο. Επιπλέον, εάν μπορεί να δημιουργηθεί ένα ασφαλές και αποδεκτό περιβάλλον σε αυτό, μπορεί επίσης να έχει θεραπευτική επίδραση σε παιδιά από προβληματικές οικογένειες», υπενθυμίζει ο Felcmanová. Αν όλα παραμένουν θέμα παιδείας στο σπίτι, το ψαλίδι θα συνεχίσει να φαρδαίνει ανάμεσα στα στρώματα της κοινωνίας. Επιπλέον – καταλαβαίνουμε πραγματικά τα παιδιά μας; Καταλαβαίνουμε τα προβλήματα του κόσμου τους; Μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι διαφορετικοί από εμάς; Με αυτόν τον τρόπο, το σχολείο μπορεί να αποτελέσει στήριγμα ακόμη και για κατά τα άλλα πλήρως λειτουργικές οικογένειες.

«Η έρευνα δείχνει ότι το 40 τοις εκατό των μαθητών της όγδοης και της ένατης δημοτικού έχουν συμπτώματα μέτριας έως σοβαρής κατάθλιψης. Αν φανταστείτε ότι μόλις εισέλθουν στην αγορά εργασίας, θα σημαίνει ότι το 40 τοις εκατό των εργαζομένων δεν θα μπορέσουν να αντέξουν το άγχος και να εργαστούν με πλήρη δυναμικότητα. Θα πρέπει να παίρνουν συχνά ρεπό, γεγονός που θα επιβαρύνει το σύστημα υγείας. Γι’ αυτό είναι λογικό να λύνουμε την κατάσταση συστημικά», θυμίζει η Lenka Felcmanová.

Πηγή:
podcast του συγγραφέα
Μη κερδοσκοπικός οργανισμός Society for All
Οι συνέπειες του πόνου: Ο κοινωνικός και ο σωματικός πόνος επικαλύπτονται στις ψυχολογικές αντιδράσεις